Dolphintrainer!
Door: mariekepalau
Blijf op de hoogte en volg Marieke
19 December 2010 | Palau, Koror Town
Vandaag is het special treatment voor mij, ik ga naar de baai als een gast en niet als werknemer! Wat een luxe, lekker foto’s maken, genieten van de zon en natuurlijk mijn trainingssessie. Ik was een beetje zenuwachtig want de gelukkige dolfijn voor mij was J en daar had ik al eens wat mee geoefend en toen hadden we een weigering zeg maar! Maar vandaag had hij er zin in en waren mijn tekens duidelijk, het werkt. Eerst vraag ik een gewone sprong (3x!), voor mijn neus en recht omhoog -leuk voor de foto’s- vervolgens een big splash met behulp van een schietbeweging om af te sluiten met een handshake. Tussendoor geef ik vis, hij lijkt er net als mij erg van te genieten! Ik hoop maar dat mijn foto’s en filmpjes gelukt zijn… Het was in ieder geval het echte werk! Daarna nog een leuke speciale afsluiter voor mij, omdat ik zo hard gewerkt had de afgelopen weken, geen idee of ze dat tegen iedereen zeggen, maar laat maar komen! Ik ga het water in… Laatste keer zwemmen met dolfijnen, dit keer is het Echo die wat speciaals heeft getraind. Dolfijnen trekken mensen door het water met behulp van hun rugvin, dit had ik al gedaan dus nu zwemt de dolfijn op haar buik en trekt me aan haar zijvinnen terwijl ik half op de dolfijn lig, geweldig! Verder als extra extra, wat ze niet vaak doen, ik mag een heuse toopush doen, zo een die je in Nederland in de dolfijnenshows ziet, waarbij een trainer vooruit wordt geduwd in het water! Ik voel me bijna professioneel vandaag. Nog voor de middag pak ik de boot terug naar het vaste land, zodat ik nog een relaxte middag kan genieten van Palau! Nu ik dit schrijf besef ik eigenlijk nog steeds niet dat ik deze dolfijnen, die me zo bekend zijn geworden, niet meer (misschien wel nooit meer…) zal zien!
Op mijn vrije dag ben ik samen met Charity en Cat naar de watervallen van Ngerdmau gereden. De waterval wordt meestal genoemd met dezelfde naam van de staat, maar de echte Palause naam is de “Taki Waterfall”. De dames zagen een beetje op tegen de ‘hike’ die iedereen moet maken om bij de waterval te komen, met hun conditie in mijn achterhoofd maakte ik me daar geen zorgen over want ik ging er van uit dat die ‘hike’ hoogstens 15 minuten lopen zou zijn. Niet dus! Dit was een echte hike, door de tropen, door de modder, over boomwortels, langs en door het water en dit alles in een tropische hitte, met gelukkig schaduw van de bomen. Echt een gave tocht. Ik hoopte nog op slangen en andere tropische dieren, maar we waren te druk bezig met op de been te blijven, dus als ze er waren heb ik ze gemist. Misschien maar goed ook als ik bedenk dat we op een gegeven moment door de modder moesten lopen (zonder schoenen) die tot halverwege onze kuiten kwam en waarvan je niet zag wat er allemaal in kroop, maar waar je wel van alles voelde glibberen..! Na een geweldige tocht van ruim een uur kwamen we aan bij de waterval, gigantisch! Nou ben ik de watervallen van Coo in de Belgische Ardennen gewent, maar dit was echt heel erg mooi. Groot, breed, met meerdere regenbogen en geweldige rotsen, ik hoop dat het er hetzelfde uitziet op de foto’s! Je kon er ook echt onderstaan, dus we hebben met zijn drieën een verfrissende douche genomen onder de keiharde waterstraal. We waren die middag de enige personen in dit natuurschoon dus we voelden ons geweldig. Na even te hebben gezeten zijn we, verfrist en nog nat, aan de terugtocht begonnen, om vervolgens heerlijk in de auto te ploffen en terug te tuffen (de maximale snelheid ligt hier niet zo hoog!) richting Koror, een leuke autorit van bijna een uur. Voor de watervallen ook nog wat cultuur gesnoven in het nationale museum, dus al met al weer een geslaagde dag!
Ik ben een beetje aan het smokkelen met mijn laatste verhalen, want ik kon een paar dagen niet op internet, dus ik heb wat vertraging in mijn verhaal en ze komen misschien wat sneller achter elkaar online! Bovenstaand stuk schrijf ik op mijn laatste ochtend in Palau, op kantoor van Dolphins Pacific, omdat ik hier nog een aantal dingen moet regelen voor vertrek. Voor de mensen die bekend zijn met het tranqilo en manjana van de warme landen, het is hier misschien nog wel erger… Als ik nu naar buiten kijk zie ik dat wolken zich samen pakken en steeds donkerder worden, dit betekend opschieten of héél erg nat worden. Ik hoop dat het laatste eens niet voor mij van toepassing is op mijn laatste dag! Voor nu heb ik geen idee wat er nog aan avontuur komt, maar jullie zien vast nog een blog van mij op internet verschijnen als ik thuis ben!
Nu echt tot snel allemaal!
Bovenstaand is zeker niet gelogen, want het tweede deel van dit stuk schrijf ik op het vliegveld van Manilla, mijn eerste vliegtuig -korte vlucht- zit er al op. Dit vliegveld is klein, oud en saai, dus ik pak m’n laptop er maar bij! Ik hoef niet erg lang te wachten want heb op mijn terugreis goede aansluitingen (even afkloppen!). Al zie ik wel op tegen de volgende vluchten, twee keer een lange zit… Vliegen vind ik niet erg, maar leuk is anders met die lange benen en weinig beweging! Dus ogen dicht en hopen dat de tijd vliegt (letterlijk!), want met de auto is toch echt te ver..!
Waar ik wel zin in heb is het vliegveld van Dubai, ik kijk er mijn ogen uit. De mensen met hun verscheidenheid in cultuur en kleding en natuurlijk de omgeving, alles straalt grootheid en rijkdom uit; er is zo veel te zien, maar of het mooi is, is een tweede! Ook ben ik benieuwd naar Nederland, hoe zou dat zijn die 30 graden verschil met mij als koukleum… Zou er nog sneeuw liggen en kom ik meteen in de gezellige kerstsfeer, waar ik normaal een maand van geniet? En verder natuurlijk, hoe is mijn jetlag de andere kant op, ze zeggen minder erg dus ik begin maar met hopen! Als ik aankom is het 1 uur, dat is 9 uur in de avond voor mijn Palauaanse klok, we zullen zien. Erger kan het in ieder geval niet zijn, aangezien ik toch wel een goede twee weken last heb gehad met het vinden van mijn eet- en slaap ritme! Ik zal het wel merken, eerst maar eens thuis zien te komen… Er komt nog een lekker nachtje aan, haha!
Bedankt weer voor de tijd om dit tweedelige stuk te lezen! Het zal een van de laatste zijn…
Lieve groetjes,
Marieke
Op mijn vrije dag ben ik samen met Charity en Cat naar de watervallen van Ngerdmau gereden. De waterval wordt meestal genoemd met dezelfde naam van de staat, maar de echte Palause naam is de “Taki Waterfall”. De dames zagen een beetje op tegen de ‘hike’ die iedereen moet maken om bij de waterval te komen, met hun conditie in mijn achterhoofd maakte ik me daar geen zorgen over want ik ging er van uit dat die ‘hike’ hoogstens 15 minuten lopen zou zijn. Niet dus! Dit was een echte hike, door de tropen, door de modder, over boomwortels, langs en door het water en dit alles in een tropische hitte, met gelukkig schaduw van de bomen. Echt een gave tocht. Ik hoopte nog op slangen en andere tropische dieren, maar we waren te druk bezig met op de been te blijven, dus als ze er waren heb ik ze gemist. Misschien maar goed ook als ik bedenk dat we op een gegeven moment door de modder moesten lopen (zonder schoenen) die tot halverwege onze kuiten kwam en waarvan je niet zag wat er allemaal in kroop, maar waar je wel van alles voelde glibberen..! Na een geweldige tocht van ruim een uur kwamen we aan bij de waterval, gigantisch! Nou ben ik de watervallen van Coo in de Belgische Ardennen gewent, maar dit was echt heel erg mooi. Groot, breed, met meerdere regenbogen en geweldige rotsen, ik hoop dat het er hetzelfde uitziet op de foto’s! Je kon er ook echt onderstaan, dus we hebben met zijn drieën een verfrissende douche genomen onder de keiharde waterstraal. We waren die middag de enige personen in dit natuurschoon dus we voelden ons geweldig. Na even te hebben gezeten zijn we, verfrist en nog nat, aan de terugtocht begonnen, om vervolgens heerlijk in de auto te ploffen en terug te tuffen (de maximale snelheid ligt hier niet zo hoog!) richting Koror, een leuke autorit van bijna een uur. Voor de watervallen ook nog wat cultuur gesnoven in het nationale museum, dus al met al weer een geslaagde dag!
Ik ben een beetje aan het smokkelen met mijn laatste verhalen, want ik kon een paar dagen niet op internet, dus ik heb wat vertraging in mijn verhaal en ze komen misschien wat sneller achter elkaar online! Bovenstaand stuk schrijf ik op mijn laatste ochtend in Palau, op kantoor van Dolphins Pacific, omdat ik hier nog een aantal dingen moet regelen voor vertrek. Voor de mensen die bekend zijn met het tranqilo en manjana van de warme landen, het is hier misschien nog wel erger… Als ik nu naar buiten kijk zie ik dat wolken zich samen pakken en steeds donkerder worden, dit betekend opschieten of héél erg nat worden. Ik hoop dat het laatste eens niet voor mij van toepassing is op mijn laatste dag! Voor nu heb ik geen idee wat er nog aan avontuur komt, maar jullie zien vast nog een blog van mij op internet verschijnen als ik thuis ben!
Nu echt tot snel allemaal!
Bovenstaand is zeker niet gelogen, want het tweede deel van dit stuk schrijf ik op het vliegveld van Manilla, mijn eerste vliegtuig -korte vlucht- zit er al op. Dit vliegveld is klein, oud en saai, dus ik pak m’n laptop er maar bij! Ik hoef niet erg lang te wachten want heb op mijn terugreis goede aansluitingen (even afkloppen!). Al zie ik wel op tegen de volgende vluchten, twee keer een lange zit… Vliegen vind ik niet erg, maar leuk is anders met die lange benen en weinig beweging! Dus ogen dicht en hopen dat de tijd vliegt (letterlijk!), want met de auto is toch echt te ver..!
Waar ik wel zin in heb is het vliegveld van Dubai, ik kijk er mijn ogen uit. De mensen met hun verscheidenheid in cultuur en kleding en natuurlijk de omgeving, alles straalt grootheid en rijkdom uit; er is zo veel te zien, maar of het mooi is, is een tweede! Ook ben ik benieuwd naar Nederland, hoe zou dat zijn die 30 graden verschil met mij als koukleum… Zou er nog sneeuw liggen en kom ik meteen in de gezellige kerstsfeer, waar ik normaal een maand van geniet? En verder natuurlijk, hoe is mijn jetlag de andere kant op, ze zeggen minder erg dus ik begin maar met hopen! Als ik aankom is het 1 uur, dat is 9 uur in de avond voor mijn Palauaanse klok, we zullen zien. Erger kan het in ieder geval niet zijn, aangezien ik toch wel een goede twee weken last heb gehad met het vinden van mijn eet- en slaap ritme! Ik zal het wel merken, eerst maar eens thuis zien te komen… Er komt nog een lekker nachtje aan, haha!
Bedankt weer voor de tijd om dit tweedelige stuk te lezen! Het zal een van de laatste zijn…
Lieve groetjes,
Marieke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
