WIPE OUT!!

Ja, ik heb het echt gedaan… Surfen! Of in ieder geval bodyboarden (de variant waarbij je niet hoeft te staan). Wat een belevenis, ik heb zelfs een litteken om het te bewijzen! Voor degene die het bodyboarden kennen van Dutch Water Dreams, behalve het board is er níks hetzelfde(!). Na een korte uitleg van mijn Japanse collega Maai en een Palause surfvriend was het tien minuten met de stroom mee peddelen en eenmaal in de stroom is er geen weg meer terug. Naar mijn idee waren we nog aan het peddelen, maar ineens riep mijn ‘instructeur’ omdraaien, rug naar de golf, en heel hard peddelen! Voordat hij zelf weg was riep hij nog, wat er ook gebeurt laat je board niet los!! En ik geloof dat toen de golf al over ons heen sloeg. En ja hoor, het eerste wat er gebeurde… ik kon door alle kracht -en de geweldige voorbereiding- mijn board niet blijven vasthouden, hierdoor werd ik onderwater getrokken, ik sloeg een paar keer over de kop in het water, stootte mijn rug aan de rotsen van het rif, daarna schampte ik mijn schouder en toen ik vervolgens moeite deed om boven te komen klapte ik met mijn hoofd tegen het board van Maai die zelf ook een poging deed niet te verdrinken. Mijn eerste echte ‘Wipe Out’! Wauw, wat een kracht! Daarna stond ik stijf (en trillend) van de adrenaline en gingen we voor de volgende golf. Echt geweldig, een giga muur van water, de krachten en de kans om te surfen of te verzuipen in een wipe out (helaas geen fifty-fifty voor mij!), echt indrukwekkend. Helaas heb ik mijn camera niet mee kunnen nemen dus mijn foto’s (van de golven ver van de kust vandaan) vallen een beetje tegen. Maar dit zal ik niet snel vergeten en ga ik zeker nog eens doen, nu is het echte surfen aan de beurt, maar eerst maar even oefenen in de Noordzee!

Nu ik dit schrijf zit ook mijn laatste werkdag er op. Ik ben er nog niet over uit of ik hier blij mee ben of dat ik het werk en de dolfijnen morgen al mis, maar ik ben zó moe dat het voor nu een fijne gedachte is! Gelukkig weet ik al dat ik van de drie dagen die ik nog vrij heb hier er twee naar de dolfijnen en/of mijn collega’s ga. Donderdag ga ik de dolfijnen namelijk echt een mini sessie geven, door met mijn handen een aantal behaviors te vragen. Een leuke en speciale afsluiting, benieuwd of ze luisteren..! En vrijdag voor vertrek heb ik een speech waarin ik spreektijd krijg om te zeggen wat me op het hart ligt na ruim anderhalve maand werken (ik denk dat dit Japans is). Klinkt geweldig hè? Haha! Vind het wel grappig, zal denk ik niet verder gaan als; Thank you, Arigato, Dankje wel, wat knuffelen en de laatste foto’s maken!

Ik heb na mijn vorige blog ook weer aan een bestaand dolfijnen programma mogen meedoen en heb ze nu allemaal gehad. Dolphin Free Dive was de laatste en de naam zegt het al; een duik met de dolfijnen, zonder perslucht. Na een korte breefing en het oefenen van het duiken (dit is echt heel erg nodig bij de meeste gasten..! Plus dolfijnen houden niet van wilde bewegingen en gespetter dus het moet zo rustig mogelijk) konden we beginnen. Met twee andere klanten en een trainer gingen we het water in, verder staat er een trainer op de kant met vis, nog even naar het duik voorbeeld kijken en dan genieten! De dolfijnen zijn zo getraind dat als een persoon duikt ze op precies hetzelfde moment onder gaan (ik denk dat ze het kunnen horen als een persoon lucht hapt om onder te gaan, want ze zijn echt heel snel!), daarna vormt de uitgestoken hand van een duikende klant het target om naar toe te gaan. De dolfijn zelf duikt dieper als de klant, om vervolgens naar het target te zwemmen, waarna je ze kan aaien terwijl je tegelijkertijd naar boven komt! Best magisch –beter dan yoga– en geweldig om te doen in een natuurlijke omgeving en met een voor mij bekende dolfijn; J!

Verder nog goed nieuws vanuit dit vruchtbare oord. Geen idee of ik dat allemaal verteld heb, maar even kort; twee mannetjes en vijf vrouwtjes, gescheiden door een aantal netten (wat hun natuurlijke leefomgeving bevordert want alles –tot een bepaalde grootte- kan er doorheen zwemmen). Elke morgen hebben een aantal dolfijnen nieuwe krassen op hun snuit en hoofd (de huid verveld snel dus vaak geen blijvende littekens) want ze weten dat als ze een beetje moeite doen en een aantal uurtjes zichzelf uitleven op een bepaald stukje zwak net ze het kunnen breken. Dit doen ze stiekem, tot het gat groot genoeg is om naar een ander basis te zwemmen, dit gebeurt meestal tijdens lunch of in de avond als we niet werken! En aangezien dolfijnen nogal genieten van lichamelijk contact, zorgt dat vaak voor een leuk aantal uurtjes van plezier! Met welbekende gevolgen… Zwangere dolfijnen dus en dat zonder voortplantingsprogramma’s. Voordat ik hier kwam zijn er –in augustus en in september- twee dolfijntjes geboren en helaas kort daarna overleden. Maar er is ook een dolfijn die het jaar ervoor al een kalf had verloren en nu (wijs door schade en schande, zowel dier als mens) nu succesvol moeder is van een drie maanden oud dolfijntje met de naam Momiroi, wat in het Palauaans ‘the wave’ betekend, met dank aan de president... Verder zijn er twee dolfijnen zwanger, de een (Layla) uitgerekend in december/januari en de ander (Echo) uitgerekend in februari/maart. Ja je raadt het al, op de 11e is er een nieuwe kleine geboren! Helaas heb ik zelf de bevalling gemist want die was in de avond, maar ik heb wel een baby dolfijn gezien van maar een paar uur oud. Moeder en kalf maken het tot nu toe goed, maar het zal nog een tijdje duren voordat de kalf uit de gevaren zone is, er kan namelijk veel misgaan. Toch speciaal om de monitoring van de dieren mee te maken en ook te zien wat voor veranderingen er in trainingssessies en verzorging ontstaan.

Voor nu was dit het weer, van de week nog een stukje over mijn laatste dagen hier, met hopelijk een geslaagde trainingsessie en een trip naar de waterval!

Tot volgende week!


Liefs, Marieke