Demul = Dolfijn!

Nou even voorstelen dan maar, mijn nieuwe dolfijnenvrienden zijn; twee mannen J en Rubak (wat in het Palauaans zoiets betekent als casanova) en de dames Ariel, Echo, Ekei, Layla en Roxie met haar babydolfijn van bijna 4 weken oud (nog geen geslacht gezien dus nog geen naam!), maar wel heeel lief! Rubak is nu al mijn favoriet hij is slim, enthousiast en vind mij ook wel leuk! Verder is hij mooi donker en heeft een tekenend litteken bij zijn mond.

Ik ben nu een week bezig bij Dolphins Pacific en ik geloof dat ik een snelle leerling ben, als eerste Engelse ADT is er veel aangepast vanuit het Japanse programma. Dit werkt erg in mijn voordeel omdat er veel feedback wordt gevraagd en ik zelfs na een week al een beetje kan meehelpen met het uitwerken van het Engelse programma. Deze week zijn er drie Zweedse mensen op bezoek, twee ervan zijn docent op een soort MBO dieren opleiding en twee zijn dolfijnen trainers in Zweden (een persoon dus combibaan). Zij willen het programma dat ik nu volg voor hun studenten gaan regelen en dus moet er nog het een en ander aan gesleuteld worden, erg interessant voor mij. Verder erg leerzaam om met deze drie mensen te babbelen over het docent zijn en het trainen van dolfijnen en natuurlijk ook die combinatie. Met mijn Engels gaat het super, al na een paar dagen merkte ik dat ik zelf al in het Engels aan het denken ben, best raar! Enkel wat specifieke termen en bijvoorbeeld Engelse namen van verschillende walvissen en dolfijnen zijn moeilijk. Met mijn Palau-aans (geen idee hoe je het noemt!) gaat het wat minder, een erg moeilijke taal evenals het Japans wat ze hier ook veel spreken (de spleetogen dan). Ik kan er niks van maken, al is het allemaal wel makkelijk na te spreken, iets wat iedereen hier erg grappig vind omdat ik de klanken goed kan imiteren maar niet weet wat ik zeg! Verder is er op het werk een duidelijk verschil tussen de Japanse en Palauaanse mensen, het zal vast met cultuur te maken hebben maar valt erg op. Zo trekken alle Japanse werknemers naar elkaar toe, dit vind ik niet zo erg want mijn Palauaanse collega’s zijn erg aardig. Ze vragen veel, ze praten veel, hun Engels is redelijk tot bij sommige goed verstaanbaar, lachen veel en delen altijd hun eten met iedereen. De lunch om 12 uur in de schaduw bij de baai is dan ook altijd een gezellig feest. Ik ben zelfs al gister tot familie gedoopt! (Trouwens weer een nadeel van een eiland als dit- in het echt is ook bijna iedereen familie of bekend met elkaar!)

Nou mijn dagen zijn altijd anders, maar ik weet na een week al wel wat ik allemaal moet doen. Om half 8 is iedereen (zo’n beetje) op kantoor en beginnen we spullen, zoals de thermometer en kilo’s ijs, klaar te leggen om mee te nemen op onze bootrit naar de baai. De boot vertrekt om 8 uur en dan is het ongeveer 5 minuten genieten van de natuur en zijn schoonheid. Als we aankomen is het gedaan met de rust, hoe warm het dan al is, er wordt hard gewerkt want om 9 uur komen de eerste gasten aan. Ieders taken zijn hier per dag verschillend, vis voorbereiden, sorteren, afwegen, ontdooien, schoonmaken, dolfijnen en omgeving checken, medicijnen per dolfijn voorbereiden, temperatuur meten bij de dolfijnen, water tuben (met een trechter en een slang in hun keel) en ga zo maar door. Tussen door wordt alles voor de ochtend besproken, hoe is de toestand van de dolfijnen, van de babydolfijn, van de gasten die aankomen, wie wat doet e.d. Om 9uur verwelkomen we de gasten en krijgen zij een rondleiding, briefing en beginnen zij met hun eerste programma Close Encounter (wat voor iedereen verplicht is vooraf aan eventuele andere programma’s). Het is moeilijk aan te geven wat ik precies moet doen want dat is dus heel verschillend, ik doe van alles! (Behalve het daadwerkelijk trainen van dolfijnen, omdat dit te moeilijk is en verwarrend voor de dieren.) Met de briefing van Engels (sprekende) gasten ga ik morgen aan de slag, zodat ik ook daar mee kan gaan werken. Maar dat is een eitje, aangezien ik met mijn achtergrond van opleidingen al gewend ben met gasten te kletsen (sowieso merk ik dat ik heel veel heb aan mijn scholing, het geven van instructie, het uitleggen van dingen, het zien van gedrag -mens en dolfijn- en het reageren daarop, het motiveren van gasten maar ook trainers). Soms is er even wat minder te doen voor mij, ik kan dan meelopen met de trainers of met de programma’s van de gasten. Ik kan aan iedereen vragen stellen en ze zorgen dat ik alles kan meemaken. Erg leerzaam, ik ben nu aan het kijken hoe er getraind wordt. Het klinkt best makkelijk maar valt tegen, het herkennen van de dolfijnen gaat me wel al goed af, maar het gedrag is een stuk moeilijker. Er zijn vele redenen om een sessie met een of meerdere dolfijnen te doen, hierbij te denken aan trainen voor verzorging (meten van temperatuur, afnemen van bloed e.d.), het zorgen dat de dolfijnen aan hun beweging komen en ze geestelijk blijven stimuleren. Dat laatste blijkt een uitdaging, dolfijnen zijn erg slim, je kunt ze niet zomaar een beweging laten uitvoeren, op je fluitje blazen en een vis geven (kort gezegd). De beweging moet op een bepaalde manier perfect worden uitgevoerd (dit weet de dolfijn, al zijn ze soms dus wat eigenwijs en proberen ze wat grenzen uit!), maar ook de timing van de trainer en het blazen van het fluitje moet perfect zijn. Ik probeer dus ook zo veel mogelijk trainingssessies met verschillende dolfijnen en trainers mee te maken, want het zien ervan en het herkennen van timing van de trainer en uitvoering van de dolfijn zijn heel moeilijk te zien (het scheelt soms maar millimeters of milliseconden!). Ik blijf dus lekker bezig! Al hoop ik wel dat de rest van de maand ook een uitdaging blijft, want zoals ik al zei ben ik een snelle leerling en als ik mezelf vergelijk met een aantal nieuwe werknemers kan ik daar nu al zo bij instromen (heb het idee dat men hier minder snel leert…). Na de eerste programma’s en trainingssessies moet er worden schoongemaakt voor de lunch, nieuwe medicijnen worden voorbereid en de volgende visboxen worden klaargezet. De dolfijnen krijgen bijna 20 kilo vis per dag en dat zit allemaal in koelboxen en ja die moeten allemaal schoon voor de volgende dag… Na de lunch komen de gasten weer aan en worden weer een aantal programma’s gedaan. De trainingssessies van de middag vind ik zelf interessanter, hier mag ik als het wat rustiger is vaak meehelpen. Zo ben ik samen met trainster Chinami dolfijn Ariel aan het trainen om te leren knuffelen. Lees; de trainster is aan het trainen en ik ben aan het knuffelen! De dolfijn reageert zowel op een teken (SD) van de trainster als de houding van mijn armen in het water, super knap. En voor mij heel leerzaam om te zien dat het steeds beter gaat en hoe het proces verloopt.

Het leukste wat ik tot nu toe gedaan heb was even niet werken en me gedragen als gast! Bobby had drie dagen geleden als verassing dat ik in de middag een programma mocht meedoen, in mijn eentje! Dus individuele luxe van één op één met dolfijn J. Met flippers, masker, snorkel en een zwemvest het water in om te zwemmen en te genieten met J. Het was geweldig, ik voelde me op mijn gemak en J was zelfs nog meer relaxed, hij bleef maar op zijn rug draaien zodat ik hem op zijn buik kon aaien, kietelen en knuffelen. Hij vond het heerlijk! Daarna nog een stuk mee gesurft aan zijn rugvin, dat gaat hard! Hierna uit het water en richting Rubak, voor wat extra dingen in het water die getraind moesten worden, een leuke afsluiter.

Heb hier zelfs al wat speciaals meegemaakt, de president kwam op bezoek! Hij kwam kijken naar de babydolfijn van Roxie. Ik had niet eens door wat er gebeurde, totdat iemand het vertelde, daarna stiekem wat gelachen, wat een beveiliging… En hij was binnen 5 minuten weer weg! De geruchten gingen ook dat hij een naam heeft gegeven aan de kleine dolfijn, echter zijn geslacht is nog niet bekend dus wij hebben daar verder niks over gehoord! Maar goed wel speciaal, ik zie het onze koningin nog niet doen haha!

Het weer valt trouwens best mee naar de verwachtingen gekeken. Het is elke dag zonnig, met wel wat wolken (heerlijk!) en af en toe -1x in de 3 dagen- een bui (hard en veel!). Op mijn vrije dag na, want toen heeft het de hele nacht en ochtend flink gestort regent! Het blijft dan wel net zo warm en benauwd, alleen de regen is erg koud… Want ja ook hier heb ik het al koud gehad!

Voor nu kan ik ook vertellen dat ik bijna helemaal gewend ben aan Palau, tot hoe ver dat kan dan! Heb een week lang last gehad met voornamelijk eten en slapen en dat gaat nu eindelijk beter, wat acht uur verschil wel niet kan doen. Niet dat ik me al echt gewaagd heb aan Palau’s voedsel, maar toch! Verder is er niet veel te wennen aan Palau, het is echt een eiland. De meeste boodschappen en spullen komen van het vaste land, zoals Guam, de Filippijnen en Amerika. Bijvoorbeeld groenten en fruit die dus niet van het eiland komen (alles op een soort spinazie en wat fruit als mango na) zijn redelijk oud en niet super rijk van smaak. Ik wordt dan ook al heel creatief met koken… Verder is het allemaal wat oud, lopen ze met alles achter en door het tropische klimaat zijn er veel rare beesten! Ik zal wat voorbeelden noemen, er zijn hier een aantal soorten haaien, schildpadden, de walvishaai, mantra en andere grote roggen, ik heb zelfs al een blauwe zeester gezien (geen idee of dat speciaal is, maar zag er wel gaaf uit). Ook slangen, spinnen, krokodillen wonen hier, evenals een bonte verzameling vogels. Verder worden ook wel eens walvissen en orka’s gespot en is zelfs de zeekoe een gast (door jacht helaas veel minder). Mede doordat het een eiland is en voor mijn gevoel omdat ze dus met alles achterlopen is communicatie hier (in ieder geval voor mij) een probleem. De tv is slecht, het internet dat ze hier hebben bijna overal erg traag en telefoonverbindingen over zee zijn niet eens zo duur, maar wel van slechte kwaliteit… Helaas dus voor mij en het thuisfront!
Want ja het is zelfs zo verschillend allemaal dat ik (als ik er tijd voor heb) wel wat heimwee kan creëren, iets wat nieuw is voor mij! En dan niet alleen naar familie, vrienden en vooral Daan, maar ook het Nederlandse leven, wie had dat gedacht!

Nou ben benieuwd of jullie je zo een voorstelling kunnen maken van mijn leven hier! Het is in ieder geval weer een heel verhaal geworden. Bij deze wil ik jullie ook allemaal al bedanken voor het lezen en vooral het reageren op mijn eerste stukje, heel leuk!

Lieve groetjes,
Marieke

P.s. Dames van de volleybal, hou vol! Beterschap voor een deel van jullie, ik mis jullie en het ballen dus tot snel!

P.s.s. Ik moest van Billy de hoofdtrainer de hartelijke groetjes doen aan Floortje Dessing van het Reisprogramma! Hij is er van overtuigt dat ze het op deze manier vast een keer leest en is nog steeds onder de indruk van het filmen en het feit dat ik hem 6 jaar geleden op Nederlandse tv heb gezien. Dus Floortje bij deze!
Voor degene die het programma gemist hebben en het willen zien; ik weet de link niet, maar via Google heb ik het kunnen vinden. Zoek op Floortje Dessing, Palau, ik denk Yorin Travel (of RTL travel) en misschien zelfs dolfijnen.